طراحی مینیمالیستی در سالن پذیرایی طراحي مينيماليستی اين روزها طرفداران زيادي پيدا كرده است؛ سبكي خاص كه سادگي و مدرنيته را با هم تلفیق كرده و حسي از متفاوت بودن به شما ميبخشد. آمريكاييها بعد از جنگ جهاني دوم خصلت عحيبي پيدا كردند. آنها عاشق بريز و بپاش شدند. پيروزي در جنگ جهاني دوم آنها را آنقدر غره كرده بود كه مصرفگرايي را به نهایت رساندند؛ حتي در هنر معماري. هنوز چند سالي از پايان جنگ جهاني دوم نگذشته بود كه سروكله ساختمانهاي بلند در شهرهاي مختلف آمريكا با طراحيهاي داخلي خاص پيدا شد؛ خانههايی مجلل با انواع و اقسام وسايل تزييني. اين وضع در نيمه دوم دهه 50 ميلادي به حد خودش رسيد تا اينكه در نهايت طبق روال هميشه جنبشي در مخالفت با جريان پيش روي مردم راه افتاد؛ جرياني كه قرار بود سادهگرايي را به مردم نشان دهد. سبكي تازه به راه افتاد به نام مينيماليسم يا سادهگرايي. با اين هدف كه مصرفگرايي حتي در دكوراسيون خانه هم به حداقل برسد. در سبك مينيماليسم ديگر خبري از بريز و بپاش نيست و هرچه هست سادگي است. مينيماليستها فقط عناصر اصلي دكور را حفظ ميكنند و اضافهها را كنار ميگذارند؛ البته با فوت و فن خاصي كه امروز با مدرنيته قاطي شده و وضعيت عجيبي به وجود آورده است. اين روزها خيليها با سادگي خيال رسيدن به فضاي پستمدرن را دارند؛ دقيقا همان چيزي كه حس متفاوت بودن را القا ميكند! خانههايي با طراحي مينيمال يك مشخصه مهم دارند؛ تنوع رنگها در آنها بسيار اندك است و بيشترشان سفيد هستند با تركيبي از خاكستري، سياه و مشكي. شايد در خانههاي امروزی رنگها كمكم وارد شده باشند اما این رنگ ها فقط رنگهايي روشن و ملايم هستند. در اتاق نشيمن يك خانه مينيماليستي همه اجزا بايد ساده و خنثي باشد؛ قاب عكسها ساده و يكدست و مبلها به دور …
ادامه نوشته »