طراحی مینیمالیستی در سالن پذیرایی
طراحي مينيماليستی اين روزها طرفداران زيادي پيدا كرده است؛ سبكي خاص كه سادگي و مدرنيته را با هم تلفیق كرده و حسي از متفاوت بودن به شما مي‌بخشد.
آمريكايي‌ها بعد از جنگ جهاني دوم خصلت عحيبي پيدا كردند. آنها عاشق بريز و بپاش شدند. پيروزي در جنگ جهاني دوم آنها را آنقدر غره كرده بود كه مصرف‌گرايي را به نهایت رساندند؛ حتي در هنر معماري. هنوز چند سالي از پايان جنگ جهاني دوم نگذشته بود كه سروكله ساختمان‌هاي بلند در شهرهاي مختلف آمريكا با طراحي‌هاي داخلي خاص پيدا شد؛ خانه‌هايی مجلل با انواع و اقسام وسايل تزييني. اين وضع در نيمه دوم دهه 50 ميلادي به حد خودش رسيد تا اينكه در نهايت طبق روال هميشه جنبشي در مخالفت با جريان پيش روي مردم راه افتاد؛ جرياني كه قرار بود ساده‌گرايي را به مردم نشان دهد.
سبكي تازه به راه افتاد به نام مينيماليسم يا ساده‌گرايي. با اين هدف كه مصرف‌گرايي حتي در دكوراسيون خانه هم به حداقل برسد. در سبك مينيماليسم ديگر خبري از بريز و بپاش نيست و هرچه هست سادگي است. مينيماليست‌ها فقط عناصر اصلي دكور را حفظ مي‌كنند و اضافه‌ها را كنار مي‌گذارند؛ البته با فوت و فن خاصي كه امروز با مدرنيته قاطي شده و وضعيت عجيبي به وجود آورده است. اين روزها خيلي‌ها با سادگي خيال رسيدن به فضاي پست‌مدرن را دارند؛ دقيقا همان چيزي كه حس متفاوت بودن را القا مي‌كند!
خانه‌هايي با طراحي مينيمال يك مشخصه مهم دارند؛ تنوع رنگ‌ها در آنها بسيار اندك است و بيشترشان سفيد هستند با تركيبي از خاكستري، سياه و مشكي. شايد در خانه‌هاي امروزی رنگ‌ها كم‌كم وارد شده باشند اما این رنگ ها فقط رنگ‌هايي روشن و ملايم هستند. در اتاق نشيمن يك خانه مينيماليستي همه اجزا بايد ساده و خنثي باشد؛ قاب عكس‌ها ساده و يك‌دست و مبل‌ها به دور از هر تشريفاتي. در اين خانه‌ها نبايد تجملي به چشم بخورد بلكه سادگي و در عين حال طراحي خاص اشياست كه حرف اول و آخر را مي‌زند.
پنجره‌ها در طراحي يك اتاق نشيمن مينيمال نقش مهمي دارند. در اين خانه ها پنجره‌هاي اتاق اصلي بزرگ هستند طوري كه تمامي ديوار را مي‌گيرند. در بيشتر موارد هم خبري از پرده نيست براي اينكه رنگ چهارچوب‌هاي پنجره بايد مكمل اجزاي دكوراسيون داخلي باشد. اگر پرده‌اي هم آويزان شود بايد بدون طرح و با رنگي يكنواخت باشد؛ بدون هيچ آويز اضافه‌اي. مينيماليست‌ها معتقدند استفاده از والان و آذين‌بندي سادگي را از بين مي‌برد؛ البته تازگي‌ها استفاده از كركره‌هاي بامبو باب ميل ساده‌گراها شده و طرفدار زيادي هم پيدا كرده است.
طرفداران این سبک با پرده رفاقتي ندارند براي اينكه به نور اهميت زيادي مي‌دهند؛ آنقدر كه حتي چراغ‌هاي اين‌جور خانه‌ها خاص و به اشكال خاص هندسي انتخاب مي‌شود. در اين خانه‌ها معمولا آباژورهاي زميني با شكل و شمايل خاص وجود دارد و نور خانه هم با استفاده از چراغ‌هايي در گوشه‌هاي اتاق تامين مي‌شود. شب اين خانه‌ها كم‌نور و آرامش‌بخش است و روزشان پرنور و انرژي‌زا.
هميشه شروع كار در خانه‌هاي مينيمال با مبلمان است چون معمولا بزرگ‌ترين وسيله‌اي كه در هر خانه‌اي قرار مي‌گيرد، مبل‌ها هستند. براي اينكه اتاق ساده به نظر برسد بايد مبلمان را ساده انتخاب كنيد. هرقدر تعداد مبلمان كمتر باشد، بهتر است. ببينيد كدام یک از اجزاي مبل را بيشتر استفاده مي‌كنيد بعد سراغش برويد. يادتان باشد اين وسط راحتي‌ها نبايد قرباني شوند. مبل‌هاي دو يا سه نفره درست است كه فضاي زيادي را اشغال مي‌كنند اما در چيدمان يك خانه مينيمال بهترين هستند با اين حال باز هم مي‌توانند به سليقه شما جزء دورريختني‌ها باشند.
انتخاب مبلمان و نحوه قرارگيري‌شان در سبك مينيماليسم مسئله بسيار مهمي است. رنگ مبل‌ها يا روشن و كرم است كه به زنده‌تر شدن فضا كمك مي‌كند يا سياه كه با تركيب ديوارها جور دربيايد. مبل‌هايي با روكش‌هاي طرحدار و گلدار اصلا وارد خانه مينيماليست‌ها نمي‌شود. در مورد انتخاب طرح مبل هم بهتر است حتي‌المقدور مبل‌هايي با اشكال هندسي منظم و بدون منحني انتخاب شود؛ مبل‌هايي با كاناپه‌هاي راحت و دو يا سه مبل ديگر در كنارشان همراه ميز وسط كه آن هم شكل هندسي خاصش خيره‌كننده است؛ ساده اما با زاويه‌هاي بريده!
ديوارها در خانه‌هاي ساده‌گرا به اندازه باقي اجزا اهميت دارند. خيلي از ما عادت داريم ديوارهاي خانه‌مان را از هر آنچه دوست داريم، مي‌پوشانيم؛ لوح‌هاي تقدير دوران تحصيل بچه‌ها، عكس‌هاي پدر و مادر يا لحظات خاص خانواده، بشقاب‌هاي قديمي و عتيقه مادربزرگ‌ها و. . . اما در خانه های مينيمالي از اين خبرها نيست. ديوارها صاف و ساده‌اند با رنگي سفيد يا خنثي؛ حتي بدون هيچ بافت يا نقش اضافه. براي اين است كه در خانه هاي مينيماليستي كاغذديواري‌ها كمتر پيداي‌شان مي‌شود و درنهايت ديوارهاي خانه مي‌تواند فقط يكي، دو تابلوي نقاشي خاص داشته باشد.
كف اتاق نشيمن بايد به غير از پايه‌هاي مبل‌ها و فرش‌ها هيچ وسيله ديگري نداشته باشد. درواقع نبايد هيچ چيز بيهوده‌اي روي زمين باشد؛ نه خبري از تلنبار شدن گل‌هاي خانه در گوشه اتاق باشد و نه روزنامه‌ها و كتاب‌هاي انباشته شده. كف زمين هرچه صاف‌تر و يك‌دست‌تر باشد، خانه ساده‌تر و بهتر نشان داده مي‌شود؛ آنقدر كه خيلي از مينيماليست‌ها براي نشان دادن اوج سادگي خيلي اوقات بي‌خيال فرش‌ها هم مي‌شوند.
سطح روي ميزها هم بايد همين‌طور باشد. در يك طراحي مينيمالي هيچ وسيله‌اي روي ميزها قرار نمی گیرد. روميزي كه اصلا! اما به‌ندرت يك يا دو دكوري روي ميزها می گذارند؛ آن هم با شكل‌هاي خاص هندسي وگرنه گذاشتن ظرف‌هاي كريستال و تزييني ممنوع است!
در يك خانه مينيماليستی فقط لوازمي پيدا مي‌شود كه واقعا به آنها احتياج است. در اين خانه‌ها برخلاف خانه‌هاي مدرن تجملي امروزي هيچ وسيله‌اي صرفا براي تزيين خانه استفاده نمي‌شود. هر وسيله‌اي براي خودش كاركردي دارد و وسيله‌اي به اسم دكوري تقريبا از فهرست خريد صاحبخانه حذف شده است. براي اينكه زياد هم سخت نباشد، لازم است فقط يك جواب روشن برای اين سوال داشته باشيد؛ اينكه آيا وجود این وسيله واقعا به دردتان مي‌خورد؟
منبع: bartarinha.ir